terk etmek

zor istir, sorumluluk altina girmek ve karari vermek gerekir. sizler hakim, kelimeleriniz ise hukmu uygulayan cellat olur adeta. ne kadar acisiz olsun diye cabalasaniz da adamin kellesini vuruyorsunuz iste.. art niyetli olani vardir mesela, kotu insan isidir o. bir de istemeden olan vardir, becerememekten yahut engeller oldugundan. karsinizdaki ne kadar o engelleri adacagiz dese de olmaz iste. iste burada severek ayrilanlar kervanina bir cift daha katilir. gerci sevdanin her seyin ustesinden gelecegi kanisindayim ya ben.. sahi, benim dusundugum gibi mi yoksa hic mi kaniniza dokunmuyor?

bu konuda profesyonelim. allah affetsin

elveda deme işidir

ya elvedasız terkedişlere n'olacak?

o düzene alıştırıp dımdızlak bırakmaktır, haince. hayatınız çökebilir ama toparlanıyor merak etmeyin.

insan her şeyi herkesi terk edebiliyor, kendini bile (bkz: intihar etmek). kolay olmuyor düşünüldüğü gibi. bir şehri, bir yari belki bir hayatı terk etmek. ama insan yürüyüp gidebiliyor. bir mucize bir hediye belki ama insan ölmüyor da giderken. bazen her adımda biraz daha kalıyor. bazen bir adım bir kilometre. insan gidiyor gidemem dediği her yerden. ölürüm diyor, ölmüyor. kalırım diyor, kalmıyor. insan hep terk ediyor bir şeyleri.

insanlar bunu ne kadar kolay yapıyor lan. bugün bana karşı güzel bir şeyler hissettiğini söyleyen bir kadınla yazıştım mesela. daha doğrusu dinledim onu. o yazışma esnasında o kadar diken üstünde durdum ki, çünkü ona dair hiçbir fikrim yok, hiçbir duygu ve düşüncem yok. belki de kendisi fake bir profil. öylece dinledim onu ve sonra kendi fikrimi söyledim. söylerken de ekledim; "ben çok korkarım kendisini hiç bilmediğim halde bana duygularını açanlardan. beni gözünde ve gönlünde baş köşeye koyanlardan. onları incitmek veya kırmak kutsal bir şeyi bozmak gibi gelir bana. o hesabını sormasa da o kutsal şeyin sahibi hesabını sorar." nedeni şuydu bu söylediklerimin. ben hiç sevdiğim kadar sevilmedim sanırım. benim kriterlerimin çok altında kaldı beni sevenlerin sevgisi. ben ölüm-kalım mücadelesi olarak gördüm sevgiyi-aşkı, yanımdakiler ise sadece kalım savaşı olarak gördü. ki sonrasında yanımda kalmadılar. biri soğuk bir kışlada terketti beni, biri uykuda, bir diğeri boş bir sokakta... hangisine elimi atsam elim omuz başımdan koptu. hangisine yüzümü dönsem kavruldu. hangisine "yalvarırım gitme, yarım kalacağız" desem, firar etti. kaçtı. oysa ben, hiç bilmediğim, belki de fake olan bir insanın bana hissettiğini varsaydığı duygular karşısında bildiğin ezildim. onu kırmamak, onu incitmemek için kılı kırk yardım. nasıl terkediyorsunuz lan sizi seven insanları? arkanızdan ağlarlar diye hiç mi korkmuyorsunuz? dinlere vb pek önem vermeyen bir insanım ama illa ki bu sonsuz evreni vareden-yaratan bir güç var, hiç mi çekinmiyorsunuz ondan. ben kendimi inançsız, kaba ve patavatsız bir insan olarak görürdüm çoğu zaman. özür dilerim kendimden. affet beni güney kurt. sen güzel adammışsın be. bu gece tüm hücrelerimle anladım. bir çocuk gibi utanabiliyorsun biri sana karşı hissettiği şeyleri söylerken. ve onu incitmemek için kılı kırk yarıyorsun. sanırım sen iyi bir insansın. bir insanı karşılıksız sevmenin ne büyük bir yük ve onur olduğunu bilip ona göre davranıyorsun. ve karşındakinin o yüküne omuz veriyorsun. yardım ediyorsun. ama ya diğer insanlar... sahi nasıl terkediyorsunuz lan siz insanları? ben bir buçuk yıldır benimle yaşayan kedimi bile sokağa bırakamam. sizler sizi her şeyden çok seven bir insanı nasıl bir kışlada, sokağın ortasında veya uykuda bırakıp gidiyorsunuz? siz hiçbir şeye inanmıyorsunuz. ne evrene ne de kendinize. inansanız, yapmazsınız. ve siz, tüm kötülüklerinizin yanınıza kâr kalacağını sanıyorsunuz. vallahi yanılıyorsunuz. bunu da yaşayarak anlayacaksınız.

hiç ölmeyecekmişçesine yaşayan insan işi. sırtını dönüp gidebilmek. acımasız ve bir o kadar ahmakça. alelacele üstün körü halının altına itelenen toz gibi değil insan. gözden kaybolduğu zaman acıtır. toprağın altından geri dönüş yok. yani kapıyı çarpıp çıkarken dikkat etmeli; anahtarın yoksa belki içeriden kapıyı kimse açamayacak bir saniye sonra.. ama ölümü unutan insan bunları nerden hatırlasın. ya da ölümü unutabilen, sen insan mısın?

bazen zoruda kalmaktır.. belki birbirimiz için yaratıldık ama inan sevgili, cok yanlış zamanda karşılaştık...

söz verdiğimiz kimseyi yarı yolda bırakmadık siz de bırakmayın umut verip terk etmeyin..

ben yapamadığımdan karşı tarafı iyice kendimden soğutup beklediğim hareket.

entriyi gördüm yutkunamadım. sen hesap et başkan

hak etti

sevilmediğimi anladığım zaman, vaz geçtim

terk etmek diye bir kavram yoktur,karşındaki insan ile bazı şeylerin uyuşmadığını anlarsın mesela ve böyle olduğu içinde içinden bir şey yapmak gelmez,seversin onu istersin deli gibi istersin hemde ama bu uyuşmayan şeyler sana engel olur,dünya küçük seviyorum

şaire sormuşlar:"giden midir terk eden yoksa kalan mı?" şair cevap vermiş:"giden gittiğinde kalan susuyorsa kalan çoktan terketmiştir gideni!" bu yüzdendir bırakıp gitmemiz bazen kırıp dökmeden seviyorsan bile bağrına taş basman gerekir.çünkü o senden çoktan vazgeçmiştir

eger duygu ve saygi bitmişse ya da guven problemleri varsa yapilacak en dogru seydir bence diger turlu iki tarafa da yazik

bir gün herkesi aynı anda terk edeceksin. i̇nsanlar buna ölüm der.

sevene merhaba,sevmeyene elveda. yalnız sözlük iyice kırolaştırdı beni 👌🏻

hiç terketmedim ama terkedildim.çünkü ya o terkedecekti ya ben. o yükü taşıyamam diye geri çektim belki de kendimi.

hiç gerçekleştirmediğim eylem, çünkü hep terk etti adiler.

"sevginin karşıtı nefret etmek sanırdım terk etmekmiş bugün anladım"

bir insanın, durum ne olursa olsun, verebileceği en acı karar sanıyorum. tüm sorumluluğu yükleniyor çünkü insan. hele ki tarafların sevgi dolu olduğu bir ilişkide... yürümediği herkesçe aşikar olsa da terk ettin mi etmiş oluyorsun işte, bir şeyin katili oluyorsun nihayetinde. misâl ben, zaman ne getirirse getirsin, kendimi affedemeyeceğim.

dünyanın en zor şeyi gibi. gülsen gülemezsin,üzülsen tam üzülemezsin,duygusuz durmaya çalışsan duramazsın.

sevgi karşılıklıyken terk etmek zorunda kalmak çok kötü. mesafeleri aşmışsınız yılları aşmışsınız ama karşınıza öyle bir engel çıkmış ki yıkılıp kalmışsınız. yazık oldu biliyorum ama mecburum artık aklımla hareket etmeye.

profilimde “mimarlık terk” yazıyor diye bi mesaj almıştım; mimarlık bölümü hakkında bilgi almak isteyen, farklı bi bakış açısıyla terk eden birinin neden terk ettiğini öğrenmek isteyen ve bu konuda alacağı bilgileri önemseyen birinden. terk eden birinin bakış açısını yansıtan cevaplar veremedim ama yine de elimden geldiğince yardımcı olmaya çalıştım. hala okuyan birinin bakış açısını yansıtan cevaplar da işe yaramıştır umarım. bazen diyorum acaba değiştirsem mi o yazıyı? görenler yanlış anlamasa bari.